Efekt motyla

A wszystko miało być tak pięknie... Tymczasem biorę udział w tzw. efekcie motyla. Bynajmniej nie kolorowy motyl siedzi mi na dłoni tylko ten, brutalny wampir, ze skrzydłami podłego cynika przysiadł mi na głowie. Miałam dzisiaj wrażenie(nim nie wzięłam tabletek na ból), że moja czaszka jest za ciasna w stosunku do objętości mózgu. Niby się nic nie stało, dzieci zdrowe i ja sama zdrowa tfu, tfu, mąż mnie kocha i mam oboje rodziców a jednak wszystko stoi na krawędzi. Jak odzyskać spokój i oswoić niepokój, który wkrada się do mojej głowy? Postawić wszystko na jedną kartę, brnąć do końca i nie poddawać się czy wycofać i zrezygnować z marzeń? I czego tak naprawdę się obawiam? Tej niepewności? Braku stabilności, ciągłych zmian? Bo to co znane i oswojone jest miłe. Natomiast to, czego nie znamy i nie jesteśmy w stanie ogarnąć bo podlega (to coś) ciągłym zmianom jest obce, nieprzyjemne i podchodzimy do tego jak do jeża. To wszystko wywołuje u mnie dysonans i wiele pytań w stylu co z moim życiem?